საქართველო და ავღანეთი სამშვიდობო მისიით უკვე საკმაოდ დიდი ხანია,რაც მჭიდროდ არის დაკავშირებული .
გადის წლები.თითოეულ მოქალაქეს გვაიმედებენ,რომ ამ ყველაფრით დიდი საქმე კეთდება ქვეყნისათვის,მაგრამ რაც ყველაზე მკაფიოდ ჩანს და მტკივნეულია ყველასათვის,ეს იმ დაღუპულთა სიაა,რომელიც ყოველწელს იზრდება ქართველი (და არამხოლოდ ქართველი) სამხედროებით.
მაშინ,როდესაც პოლიტიკოსები,პოლიტოლოგები (და ყველა ვისაც არ ეზარება) ამ მისიის უპირატესობასა და წარმატებებზე საუბრობენ,მართავენ შეხვედრებს და ტელეეკრანებიდან ხელოვნური ღიმილით გვაიმედებენ,იზრდება იმ ოჯახების რიცხვი,სადაც სურათზე გამოსახული ჯარისკაცის წინ სანთელს ანთებენ.
დაიწერა სტატიები,პოსტები,გულწრფელი მისამძიმრებები და ახლა უკვე წიგნიც,რომელიც ზოგს ნუგეშს მატებს,ზოგს კი შეუხორცებელ ჭრილობებს უფრო უმძაფრებს.
თუმცა სიმართლე გითხრათ,ამ ფოტოების ხილვისას ისევე შემძრა იმ ხალხის,და უმეტესად ბავშვების ბედმა(უფრო სწორად კი უბედობამ),როგორც ქართველი ჯარისკაცებისამ.